Techniki radiacyjne pozwalają w wygodny sposób indukować w materiałach wolne rodniki i inne centra reaktywne, które w przypadku polimerów mogą inicjować tworzenie wiązań poprzecznych. W ten sposób można w korzystny sposób zmieniać właściwości wielu materiałów polimerowych. Klasycznym przykładem zastosowania promieniowania jonizującego w przetwórstwie tworzyw sztucznych jest radiacyjne sieciowanie polietylenu. Jest to jak na razie jedyny polimer, którego obróbka radiacyjna zrobiła prawdziwą karierę komercyjną. Przy stałym postępie w dziedzinie konstrukcji akceleratorowych podobne korzyści praktyczne można uzyskać z radiacyjnej modyfikacji elastomerów. A review, with 16 refs. Ogłaszając 2011 r. Międzynarodowym Rokiem Chemii Zgromadzenie Narodów Zjednoczonych przypomniało o jubileuszu stulecia przyznania Marii Skłodowskiej-Curie Nagrody Nobla z chemii. W specjalnym numerze Analytical and Bioanalytical Chemistry1) poświęconemu wspomnianym jubileuszom autorzy zwracają uwagę, że początków chemii radiacyjnej polimerów można szukać w publikacji, która ukazała się w Biuletynie Francuskiej Akademii Nauk w 1929 r. Maria Skłodowska-Curie po raz pierwszy przedstawiła wówczas krzywe tzw. radiacyjnej inaktywacji, co po latach zaowocowało praktycznym zastosowaniem promieniowania jonizującego do sterylizacji wyrobów medycznych jednorazowego użytku, produkowanych z materiałów polimerowych. Poszukiwania tworzyw sztucznych odpornych na działanie promieniowania gamma i wiązki elektronów doprowadziły następnie do odkrycia zjawiska radiacyjnego sieciowania polietylenu (PE). Okazało się nieoczekiwanie dla ówczesnych badaczy, że w wyniku obróbki radiacyjnej polimery mogą ulegać nie tylko degradacji, ale także tworzyć wiązania poprzeczne. Radiacyjne sieciowanie polimerów Poprzez radiacyjne sieciowanie tworzyw polimerowych można polepszać ich właściwości mechaniczne i termiczne, odporność aInstytut Chemii i Techniki Jądrowej, Warszawa; bInstytut In[...]