Surface of polyethylene (PE) film was modified by covering with an adhesive consisting of biopolymers (Et cellulose, zein) and mineral fillers (bentonites) to improve its barrier properties. The 10% addn. of the barrier material to the adhesive system resulted in an increase in the O2 barrier properties of laminates by 34-42% compared to the initial PE film. The O2 content in the packagings prepd. by using the modified adhesive layer decreased by 6-27% as compared to the unmodified adhesive control. The addn. of Et cellulose and bentonite to the adhesive layer resulted also in improving the mech. properties of the PE film by 10-29%, while the addn. of zein resulted in the film delamination. Przedstawiono wyniki badań modyfikacji warstwy adhezyjnej/klejowej biopolimerami (etyloceluloza, zeina) oraz napełniaczami mineralnymi (bentonity) dokonanej w celu poprawy właściwości barierowych laminatów zawierających folię polietylenową. Stwierdzono, że 10-proc. dodatek substancji barierowej do układu adhezyjnego pozwala na zmianę przenikalności tlenu przez laminaty o 34-42% w porównaniu z wyjściową folią polietylenową. Zawartość tlenu w opakowaniach przygotowanych na bazie zmodyfikowanej warstwy adhezyjno-barierowej uległa zmianie, co pozwoliło na zmianę barierowości o 6-27% w odniesieniu do opakowania kontrolnego (bez modyfikacji kleju). Dodatek etylocelulozy oraz bentonitów do warstwy adhezyjnej spowodował poprawę wytrzymałości folii na delaminację o 10-29%, podczas gdy dodatek zeiny przyczynił się do całkowitego rozwarstwienia otrzymanych laminatów. Zapewnienie odpowiedniej barierowości względem gazów, głównie tlenu, stanowi jeden z ważnych aspektów w rozwoju i produkcji opakowań do żywności, której jakość zależy od jej wartości odżywczych, często traconych wskutek utleniania cennych i wrażliwych substancji. Barierowość tradycyjnych materiałów poliolefinowych i poliestrowych zwiększa się np. poprzez metalizację lub wytwarzanie[...]

  Surface of polyethylene film was modified by covering with an adhesive consisting of poly(vinylidene chloride) (PVDC) to improve its barrier properties. The 53% and 89% addn. of PVDC to the adhesive system resulted in increase in the O2 barrier properties of laminates by 42-85% compared to the unmodified adhesive. An increase in thickness of adhesive layer resulted in a decrease in O2 permeability of the laminates, regardless of the PVDC content. Przedstawiono wyniki badań modyfikacji warstwy adhezyjnej poli(chlorkiem winylidenu) (PVDC), dokonanej w celu poprawy właściwości barierowych laminatów zawierających folię polietylenową. Stwierdzono, że 53- i 89-proc. dodatek substancji barierowej do układu adhezyjnego pozwala na zmianę przenikalności tlenu przez laminaty z folii PE o 42-85% w porównaniu z laminatem kontrolnym (bez modyfikacji kleju). Niezależnie od stężenia stosowanego dodatku PVDC zmniejszenie przenikalności tlenu przez laminaty z folii PE następowało wraz ze wzrostem grubości warstwy klejowej/adhezyjnej. Opakowanie barierowe dla gazów, głównie tlenu, gwarantujące trwałość pakowanego produktu to nieodzowny element jakości, przede wszystkim produktów spożywczych szczególnie narażonych na procesy oksydacyjne. Ograniczenie przenikania tlenu przez opakowanie wiąże się z ochroną przed utratą wartości odżywczych i wydłużeniem okresu przydatności do spożycia, możliwością ograniczenia ilości stosowanych konserwantów, zachowaniem barwy, co korzystnie wpływa na walory wizualne produktu, a przede wszystkim z obniżeniem ryzyka psucia się żywności poprzez zapobieganie rozwojowi pleśni oraz patogenów bakteryjnych. Obecnie oferta rynku opakowań barierowych jest bardzo szeroka i dotyczy przede wszystkim folii wielowarstwowych, w których przynajmniej jedną warstwę otrzymaną poprzez współwytłaczanie lub laminowanie stanowi materiał polimerowy o małej przenikalności tlenu, taki jak poliamid (PA), poli(alkohol winylowy) (PVOH), k[...]

  Tłuszcze jadalne, a szczególnie oleje roślinne, różnią się składem kwasów tłuszczowych (KT) (różne proporcje KT nasyconych, jedno- i wielonienasyconych z n-6 i n-3), obecnością wiązań sprzężonych oraz zawartością antyoksydantów. Sumaryczna zawartość nienasyconych KT jest największa w olejach rzepakowym i lnianym (odpowiednio 92,05 i 91,21%). Jednak głównym składnikiem oleju lnianego jest kwas linolenowy n-3 (ponad 55%), który jest bardziej podatny na utlenianie niż kwas oleinowy. Podatność na utlenianie rośnie w postępie geometrycznym proporcjonalnie do liczby wiązań nienasyconych w poszczególnych kwasach tłuszczowych1). Olej lniany ze względu na specyficzną budowę chemiczną, zwłaszcza bardzo wysoki poziom nienasycenia kwasów tłuszczowych i małą zawartość witaminy E stanowiącej naturalny przeciwutleniacz, jest produktem bardzo podatnym na utlenianie katalizowane temperaturą i dostępem tlenu, a przede wszystkim działaniem promieniowania świetlnego aktywującego procesy autooksydacji. Absorpcja promieniowania UV przez cząsteczki prowadzi do ich wzbudzenia lub rozpadu na wolne rodniki, które są indywiduami bardzo reaktywnymi2). Na podatność na utlenianie, poza właściwościami chemicznymi samego produktu, wpływ mają również czynniki zewnętrzne, takie jak dostęp tlenu, światła, rodzaj opakowania i warunki przechowywania3). Obecnie 1326 96/6(2017) Dr inż. Małgorzata MIZIELIŃSKA - notkę biograficzną i fotografię Autorki drukujemy w bieżącym numerze na str. 1317. Mgr inż. Marta WERONIS jest absolwentką Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie (kierunek inżynieria chemiczna i procesowa, specjalność inżynieria procesowa). Od 7 lat jest pracownikiem naukowo- technicznym w Centrum Bioimmobilizacji i Innowacyjnych Materiałów Opakowaniowych tej samej uczelni. Specjalność - analiza zmian jakościowych frakcji lipidowych, praca z układami wielofazowymi, w szczególności z emu[...]