Podróżując po Śląsku nietrudno dostrzec wyrastające jak grzyby po deszczu centra handlowe i inne obiekty gospodarcze w miejscach, gdzie jeszcze niedawno zieleniły się pola uprawne lub łąki. A chwilę potem ukazują się wymarłe tereny po opuszczonych zakładach przemysłowych lub dotknięte skutkami ich działalności. Straszą tym, co po nich zostało - rozpadającymi się budynkami, często o walorach historycznych lub kulturowych. W innym miejscu wystające ponad lustro wody resztki dawnej zabudowy zdradzają osiadanie terenu, pod którym przeszła podziemna eksploatacja węgla kamiennego. Jeżeli znikanie terenów zielonych pod nowe inwestycje obserwujemy nieomal z dnia na dzień, to przykłady ponownego zagospodarowywania zdegradowanych terenów poprzemysłowych zauważa się niezwykle rzadko. Statystykę poprawiają podciągane pod rewitalizację przestrzeni publicznej działania modernizacyjne, a czasem remonty zaniedbanych budynków o walorach kulturowych, w miastach realizowane ze wsparciem unijnym. Wspomniane wcześniej zagospodarowywanie terenów zielonych zamiast przywracania do obrotu gospodarczego zdegradowanych terenów poprzemysłowych nie jest bynajmniej tylko polskim problemem. Mimo defi cytu wolnych terenów oraz istnienia terenów poprzemysłowych, zwłaszcza w dużych miastach, określanych jako brownfi elds, z uwagi na występowanie na nich często groźnych dla środowiska zanieczyszczeń, w Europie nie maleje zagospodarowanie ekologicznie czystych terenów zielonych greenfi elds, otaczających miasta. Na przykład w Niemczech zamierza się temu przeciwdziałać na tyle skutecznie, aby wskaźnik dziennego zagospodarowania terenów zielonych ograniczyć o 70%. Na podstawie danych z raportu, dotyczącego degradacji gleb w Europie ocenia się, że w 1999 r. występowało tutaj 300 tys. terenów zanieczyszczonych, które stwarzają ryzyko dla zdrowia, środowiska i gospodarki, oraz 1,5 mln obszarów potencjalnie zanieczyszczonych. Nie jest to dla nas ża więcej »

Z takim pytaniem pojechałem do Warszawy na spotkanie z profesorami z Politechniki Łódzkiej, Politechniki Śląskiej i Politechniki Warszawskiej, których wybrał i w moim imieniu zaprosił do dyskusji dr Andrzej Kassenberg, prezes Instytutu na Rzecz Ekorozwoju. Byłem ciekaw, jakie opinie przedstawią moi rozmówcy zwłaszcza w sytuacji wychwalania elektrowni jądrowych przez pracowników Ministerstwa Gospodarki. Zresztą robią to nie tylko oni. Kilka dni wcześniej uczestniczyłem w konferencji pt. "Systemy, technologie i urządzenia energetyczne", zorganizowanej przez Politechnikę Krakowską i Stowarzyszenie na Rzecz Kształcenia Specjalistów Budowy Maszyn i Urządzeń Energetycznych. Wśród kilkudziesięciu referatów były dwa poświęcon więcej »

Następstwem degradacji środowiska naturalnego jest konieczność zapobiegania dalszemu zanieczyszczeniu środowiska i oczyszczania ekosystemów już zanieczyszczonych. Podejmuje się na coraz większą skalę zabiegi, mające na celu przywrócenie ich pierwotnych wartości. Sposób postępowania z zanieczyszczonym terenem uzależniony jest od obecnego i planowanego sposobu użytkowania terenu oraz od rodzaju zanieczyszczeń, które spowodowały degradację. Od tego zależy wybór optymalnej technologii rekultywacji. Będzie to polegało nie tylko na przywróceniu porządku na terenach zdegradowanych, ale również pierwotnych ich właściwości pod względem czystości gruntów i wód podziemnych. Na wybór metod rekultywacji i zagospodarowania terenów zdegradowanych składa się jakość gruntów lub zwałowanego materiału, ich skład chemiczny i mineralogiczny, oraz kształt zwału, zagłębienia i ich budowa. Rozróżniamy trzy fazy rekultywacji terenów zdegradowanych: przygotowawczą, techniczną i biologiczną. Rekultywacja przygotowawcza polega na rozpoznaniu i ustaleniu kierunku zagospodarowania terenów zdegradowanych. Techniczna rekultywacja przystosowuje grunt do wyznaczonej funkcji przez ukształtowanie rzeźby terenu, uregulowanie stosunków powietrzno-wodnych na gruntach przesuszonych i zawodnionych, pokrywa toksyczny grunt warstwą gleby. Rekultywacja techniczna obejmuje: - ukształtowanie rzeźby terenu przez wypełnienie zagłębień lub uformowanie zwałów w nawiązaniu do otaczającego terenu, ● właściwości gleby, ● poziom i rodzaj zanieczyszczenia, ● przyszły sposób zagospodarowania obiektu, ● dostępne środki fi nansowe i techniczne, ● względy społeczne. Fitoremediacja Fitoremediacja została udokumentowana już ponad 300 lat temu. Jednak dopiero we wczesnych latach osiemdziesiątych XX wieku została wykorzystana na skalę przemysłową. Zaliczana jest do biologicznych metod oczyszczania gleb, gdzie wykorzystuje się właściw więcej »

Celem polityki transportowej zrównoważonego rozwoju gospodarczego powinno być tworzenie warunków do sprawnego, bezpiecznego, efektywnego ekonomicznie, gospodarczo i przestrzennie zasadnego przemieszczania osób i ładunków przy możliwie ograniczonym wpływie na środowisko naturalne. Właściwe utrzymana sieć drogowa jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania społeczeństw. Program Budowy Dróg Krajowych na lata 2008-2012 zakłada m.in. realizację prac na wybranych odcinkach autostrad: A1, A2 i A4 oraz AOW A8, modernizację oraz rozbudowę sieci dróg ekspresowych S-3, S-5, S-7, S-8, S-17, S-19, S -69, a także budowę kilkudziesięciu obwodnic miast i inne przedsięwzięcia poprawiające stan dróg w Polsce. Polskę cechuje jeden z najwyższych w Europie wskaźników różnorodności biologicznej. Najcenniejsze przyrodniczo obszary Natura 2000 występują w całym kraju. Specyfi ka liniowych inwestycji drogowych (np. konieczność zachowania odpowiednich więcej »

Co najmniej od dwudziestu kilku lat istnieje świadomość, że rozwój gospodarczy wielu krajów dławiony jest przez zadłużenie zagraniczne. W rezultacie niektóre kraje przestają zwracać pożyczone pieniądze, albo zwracają i wegetują w strasznej nędzy. Z drugiej strony coraz powszechniej dostrzega się, że rozwój gospodarczy zależy od stanu środowiska przyrodniczego i dostępności zasobów naturalnych. Istnieje w nomenklaturze ONZ-owskiej kategoria environmental refugees ("uchodźcy ekologiczni"), oznaczająca zdesperowanych ludzi, którzy opuszczają swój kraj po tym, jak erozja zabrała resztki gleby, jak ktoś wyciął ostatnie drzewo albo jak susza zniszczyła ostatnią studnię. A gdyby tak zamienić fi nansowe zobowiązania wobec w więcej »

DLA WARSZAWSKIEJ WISŁY. 27 września w siedzibie NFOŚiGW w Warszawie odbyło się uroczyste podpisanie umowy na dofi nansowanie przedsięwzięcia pt. "Ochrona siedlisk kluczowych gatunków ptaków Doliny Środkowej Wisły w warunkach intensywnej presji aglomeracji warszawskiej". Projekt, który dofi nansowany będzie w ramach programu Life+, obejmuje 32-kilometrowy odcinek obszaru specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 w granicach Warszawy. Jego realizacja ma pomóc ułożyć wzajemne stosunki między dużym miastem a dziką rzeką. Celem projektu jest m. in. odtworzenie kolonii lęgowych ptaków oraz odtworzenie środowisk charakterystyc więcej »

Ważną częścią systemów wodnych w Europie są nie tylko pogłębiane rzeki, lecz także kanały. Przez setki lat rzeki w Europie wykorzystywano jako szlaki transportowe. Polska nie odstawała w tym względzie od innych krajów. Warszawa, Kraków, Toruń, Bydgoszcz, Kazimierz Dolny, a nawet Pułtusk bogaciły się na handlu i transporcie towarów wodą. Niedawno w pobliżu zamku w Czersku odnaleziono zasypaną wiślanym piaskiem w czasie powodzi 30-metrową szkutę sprzed 500 lat. Podobne jednostki kursujące po rzece mogły zabierać do 100 ton ładunku, np. zboża do Gdańska. W Anglii, we Francji, w Holandii, Belgii, w Niemczech już w XVI w. budowano żeglowne kanały, umożliwiające tani transport ogromnych ładunków. Na ziemiach polskich podzielonych zaborami podejmowano podobne, ale niestety jednostkowe inwestycje. ● W latach 1773 - 1774 król pruski Fryderyk II nakazał budowę 24- kilometrowego Kanału Bydgoskiego łączącego Wisłę z Odrą, i dalej, z berlińskim węzłem wodnym, a przez blisko 1000-kilometrowy Kanał Śródlądowy, zbudowany w wiele lat później, także z Renem. Dziś prawie zamarła żegluga między Wisłą a Odrą, a są pomysły, by na śluzach, jakie tam się znajdują, zainstalować niewielkie elektrownie wodne, całkiem zamykając szlak dla żeglugi. ● W 1844 r. rozpoczęto budowę blisko 130 km (z odgałęzieniami) Kanału Elbląskiego, z pięcioma pochylniami. Kanał n więcej »

Jak wspomniano w AURZE z września br., Fundacja EkoFundusz utworzona została w 1992 roku dla zarządzania środkami z tzw. ekokonwersji polskiego długu zagranicznego, bowiem sześć państw wierzycielskich zadecydowało, aby część długu z lat 70. ubiegłego wieku Polska mogła przeznaczyć na ochronę środowiska zamiast zwracać te środki wierzycielom. EkoFundusz dysponował więc środkami z USA, Francji, Szwajcarii, Włoch, Szwecji i Norwegii o łącznej wartości ponad 570 milionów dolarów, które przeznaczone zostały na fi nansowe wspieranie najważniejszych inwestycji w ochronie środowiska w naszym kraju. Od początku działalności jednym z głównych priorytetów Fundacji była ochrona atmosfery, łącznie z ochroną klimatu Ziemi. Stało się tak z dwóch powodów. Pierwszy z nich wiązał się z faktem, że w latach 80. emisja zanieczyszczeń atmosfery z terenu Polski była jedną z najwyższych w Europie, a ponadnormatywne ich stężenia występowały niemal we wszystkich większych miastach i okręgach przemysłowych. Drugim powodem była potrzeba pomocy w wypełnianiu przez Polskę zobowiązań wynikających z umów i konwencji międzynarodowych, takich jak konwencje ONZ o ochronie klimatu, o ochronie warstwy ozonowej oraz o transgranicznym przenoszeniu nieczyszczeń atmosfery. Już w 1993 roku opracowany został w EkoFunduszu, wraz z Ec Kraków i MPEC Kraków, program poprawy jakości powietrza w starym centrum Krakowa, poprzez znaczną rozbudowę sieci ciepłowniczej oraz zamianę węgla na gaz w wielu kotłowniach. W ramach tego programu wyeliminowane zostało spalanie węgla w około 450 kotłowniach i w 1 więcej »

Uznanie Górnego Śląska już w minionym wieku za obszar klęski ekologicznej dotychczas niewiele zmieniło. Nadal pozostaje nie rozwiązany problem - jak zapewnić w określonym czasie i na ograniczonej przestrzeni (2,5% powierzchni kraju) oraz przy największym zaludnieniu dalszy rozwój techniczno technologiczny tego regionu. Przemawiają za tym występujące tu surowce, a przede wszystkim rozwinięta infrastruktura i szybkie powstrzymanie degradacji środowiska. Dotychczas głównym kierunkiem działania jest zmniejszanie wydobycia węgla z 200 mln Mg rocznie do 80 mln Mg oraz likwidacja kopalń. Nierozstrzygnięte pozostaje pytanie: co dalej? Wiadomo, że każda złotówka wydana na subsydiowanie pozyskania energii ze źródeł konwencjonalnych (zwłaszcza na Śląsku), to środki (złotówki) nie zainwestowane w czystą, bezpieczną energię odnawialną. Są to działania cofające nas w dziewiętnastowieczną przeszłość. Węgiel (wydobywany głębinowo) obecnie z trudem konkuruje z tańszymi źródłami energii. Rozwinięte technologie i efektywne nowe metody otrzymywania czystej, bezpiecznej energii odnawialnej stwarzają już możliwości pozyskania nie tylko energii wiatrowej, lecz także innych. Kraje wysoko rozwinięte coraz bardziej koncentrują się na pozyskaniu energii słonecznej, np. nasz sąsiad Czechy ma już kilka takich elektrowni, także Niemcy i inne kraje. Głównym źródłem otrzymywania energii, zwłaszcza w Europie, przede wszystkim w Szwecji, stała się już od kilkunastu lat dywersyfi kacja produkcji, a zatem i technologii przetwórstwa odpadów przemysłowych, a także komunalnych, niezależnie od ich rodzaju i zawartości wody. Działania te uznano za konieczne w celu zminimalizowania ryz więcej »

W dniach 15-18 września br. odbyło się w Krakowie 15. spotkanie Sieci Szefów Europejskich Agencji Ochrony Środowiska (EPA Net). Organizatorem obrad, którym przewodniczyła prof. Jacqueline McGlade, dyrektor wykonawczy Europejskiej Agencji Środowiska (EEA) z Kopenhagi, był dr Andrzej Jagusiewicz, główny inspektor ochrony środowiska. AURA: Proszę powiedzieć, czym zajmuje się Europejska Agencja Środowiska, która Pani zarządza? Jacqueline McGlade: Europejska Agencja Środowiska (EEA) jest głównym centrum informacji o stanie środowiska i jego zanieczyszczeniu w krajach UE. Jest odpowiedzialna za gromadzenie, przetwarzanie i analizę danych pozwalających na opisanie aktualnego i przewidywanego stanu środowiska. Agencja rejestruje, zestawia i ocenia dane o stanie środowiska, sporządza specjalistyczne sprawozdania na temat jakości, wrażliwości i presji na środowisko, zapewnia jednolite kryteria oceny danych o środowisku we wszystkich krajach członkowskich. Jednym z jej celów jest włączenie więcej »

Zanieczyszczenia metalami ciężkimi w środowisku biologicznym Nowa na rynku wydawniczym monografi a pod redakcją Roberta Stawarza oraz Grzegorza Formickiego porusza ważne problemy wpływu środowiska na żywe organizmy. Wydana po angielsku, ponieważ badania są wynikiem współpracy naukowców polskich i słowackich, reprezentujących pięć uniwersytetów. Rezultaty ich pracy to ważne i nowatorskie rozwiązania, związane z eksperymentami in vivo i in vitro nad toksycznymi ksenobiotykami. Zawarte w monografi i doświadczenia oraz ich wyniki znajdą uznanie nie tylko wśród biologów i osób zajmujących się ochroną środowiska, będą również interesujące dla każdego zainteresowanego przyrodą. Pierwszy rozdział poświęcony jest osadzaniu się kadmu w wodzie, osadzie rzecznym oraz w tkankach wodnych zwierząt. Badania dotyczące tego zagadnienia prowadzono na małżach z Nidy w Pińc więcej »

Organizm ludzki zawiera ponad 50% wody, obecnej w każdej niemal komórce. Wszystkie czynności organizmu odbywają się z udziałem wody. Podstawowe procesy życiowe wymagają stałego, niezakłóconego przepływu wody, a dopiero w dalszej kolejności pokarmu, w tym związków mineralnych i witamin. Rolą wody w organizmie człowieka jest przede wszystkim transport składników pokarmowych i tlenu z żołądka, jelit i płuc do każdej komórki ciała. Jako podstawowy składnik płynów ustrojowych, woda ma możliwość bezproblemowego i szybkiego dostarczania surowców do tkanek oraz odbierania z nich zbędnych produktów przemiany materii. Ponadto woda pełni funkcję kondensatora energetycznego oraz chłodnicy, utrzymujących organizm w stałej temperaturze, niezależnie od zewnętrznych warunków klimatycznych. Zwiększając odpowiednio lub zmniejszając zawartość wody w skórze, nasze ciało dostosowuje się do zmian temperaturowych i wilgotności środowiska wokół nas. Woda to także idealny przewodnik impulsów elektrycznych, na których działaniu oparte jest funkcjonowanie układu nerwowego oraz mózgu. Specyfi czna budowa cząsteczek wody, jej właściwości polarne (biegunowe) pozwalają na swobodne przemieszczanie się elektronów w sieci neuronów po całym ciele. Woda jest także podstawowym składnikiem wszystkich płynów ustrojowych, w tym krwi, limfy, płynów stawowych, moczu, śliny oraz śluzów w gałce ocznej, nosie i genitaliach. więcej »

EDWARD GARŚCIA: Pierwsze pytanie kieruję do dra Kassenberga, gdyż Instytut, którym kieruje, od dłuższego czasu zajmuje się tymi zagadnieniami i w wyniku dyskusji fachowców i konsultacji społecznych opracował Alternatywną Politykę Energetyczną Polski do roku 2030. Jaki jest stan naszej energetyki, co proponuje rząd, czy te propozycje są dobre i czy są inne, korzystniejsze rozwiązania dla kraju? Dr ANDRZEJ KASSENBERG: Polska jest krajem o bardzo niskiej efektywności gospodarki energetycznej. Statystyczny Polak zużywa prawie dwa razy mniej energii niż przeciętny mieszkaniec jednego z 15 krajów "starej" Unii Europejskiej. Ale, niestety, energię wykorzystujemy w Polsce bardzo nieefektywnie. Z danych Eurostatu (unijnego urzędu statystycznego) wynika, że na każdą jednostkę PKB zużywamy trzy razy więcej energii niż mieszkańcy państw Europy Zachodniej. Polska elektroenergetyka jest niewydajna. Sprawność elektrowni w Polsce wynosi 36,5% (zaledwie tyle zużytego surowca przetwarza się na energię, którą można dalej przesłać), podczas gdy w 15 krajach "starej" UE wynosi ona 46,5%. Nowoczesne elektrownie węglowe w Europie Zachodniej osiągają sprawność ponad 50%. Polskie elektrownie są już bardzo stare; 40 % bloków ma ponad 40 lat! Skutki to obniżenie efektywności energetycznej i częste awarie. W równie złym - jeśli nie gorszym - stanie jest elektroenergetyczna sieć przesyłowa. Już sama jej struktura jest zła, niedopasowana do potrzeb nowocześnie rozwijającego się kraju. Większość energii elektrycznej jest wytwarzana na południu kraju, na północy jest jej zbyt mało. Tymczasem sieć przesyłowa, która powinna - teoretycznie - przeciwdziałać złym skutkom takiej lokalizacji elektrowni, jest na północy kraju niedostatecznie rozwinięta. Chroniczne niedoinwestowanie ciepłownictwa spowodowało, że w ciągu ostatnich dwóch dekad Polacy masowo zaczęli rezygnować z sieciowych dostaw ciepła i przestawiać się na indywidualne ogrzewanie więcej »

Woda jest jednym z najważniejszych dla życia i najbardziej rozpowszechnionych w przyrodzie związków chemicznych, a zaopatrzenie mieszkańców w wodę ma znaczenie podstawowe i strategiczne. Jedno z pierwszych zdań Ramowej Dyrektywy Wodnej brzmi: "Woda nie jest produktem komercyjnym, takim jak każdy inny, lecz raczej dziedzictwem, które musi być chronione, bronione i traktowane jak dziedzictwo." Jak wynika z zapisów ustawowych, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie zaopatrzenia w wodę, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych należy do zadań własnych gminy. Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji SA w Krakowie realizuje w imieniu gminy miejskiej Kraków te swoje statutowe zadania i ma ustawowy obowiązek zapewnić zdolność posiadanych urządzeń wodociągowych do dostaw wody w wymaganej ilości i pod odpowiednim ciśnieniem oraz w sposób ciągły i niezawodny, a także zapewnić należytą jej jakość. Wraz z postępem cywilizacji i towarzyszącym temu rozwojem przemysłu i budownictwa wciąż wzrasta zanieczyszczenie wód w rzekach i zbiornikach, które człowiek jest w stanie ograniczyć, ale nie może mu całkowicie zapobiec. Dla każdego przedsiębiorstwa wodociągowego najważniejszym celem, wynikającym z przepisów prawa, jest dostarczenie produktu bezpiecznego dla zdrowia konsumentów. Z powodu dużego znaczenia jakości wody do picia dla zdrowia, konieczne jest spełnienie wszystkich polskich i europejskich standardów jakości wody, co pozwala stwierdzić, że woda jest "czysta i zdrowa". Taka właśnie woda, spełniająca z dużym zapasem te wymagania, dostarczana jest mieszkańcom Krakowa przez Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów. Wodociąg miejski istniał w Krakowie już w średniowieczu, o czym świadczą pierwsze pisemne wzmianki z 1286 roku. Dobrze rozwijający się w kolejnych stuleciach wodociąg został zniszczony npc m te n wc gkn ja le p li szwedzkie- b 1 6 11/2010 ilość kontrolowanych wskaźników fi zy więcej »

Z prezesem Zarządu Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Katowicach GABRIELĄ LENARTOWICZ rozmawia JOLANTA MATIAKOWSKA-KARMAŃSKA.JOLANTA MATIAKOWSKA-KARMAŃSKA: Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Katowicach energicznie uczestniczy w realizowaniu polityki ekologicznej województwa śląskiego. Zmienia się najbardziej zdegradowany przemysłem region Europy? GABRIELA LENARTOWICZ: Cały czas się zmienia. Po pierwsze, jest mniej zanieczyszczeń. Od lat nie funkcjonują zakłady ze słynnej czarnej listy najgroźniejszych trucicieli kraju, których w województwie śląskim w ciągu 15 lat jej funkcjonowania (1990-2005) zawsze było najwięcej. Ich upadek bądź technologiczna modernizacja odczuwalnie odciążyły środowisko naturalne przemysłowego Śląska. Powietrze jest czystsze. Potwierdzają to wyniki. Dzięki inwestycjom komunalnym mniej zanieczyszczone są również wody powierzchniowe. Z inicjatywy i przy znaczącym wsparciu Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Katowicach, ale też z pomocą Narodowego Funduszu, likwidowane są obecnie największe źródła zagrożeń środowiska na Śląsku. To najtrudniejsze do unieszkodliwienia pozostałości po najbardziej uciążliwym przemyśle, o najwyższym ryzyku dla środowiska i ludzi - bomby chemiczne, nazywane popularnie "ekologicznymi". Dużo ich; które są najgroźniejsze? Pozostały nieliczne, na przykład neutralizowane od lat ogromnym kosztem zwałowisko odpadów niebezpiecznych po Zakładach Chemicznych "Tarnowskie Góry" w likwidacji, zagrażające ze względu na takie trucizny jak bor, bar, stront, kadm, arsen czy ołów, podziemnemu rezerwuarowi wód pitnych dla Śląska. W ostatnich latach wykonano ogromną pracę, ale ją przerwano m.in. z powodu braku środków. Okazało się, że tylko nasz Fundusz dotrzymywał danych obietnic…. Także z naszej inicjatywy i za nasze, i Narodowego Funduszu pieniądze zostały wznowione prace na gruntach należących więcej »

Własności surowców mineralnych doceniano od tysiącleci. Kolorowe glinki, borowina, morski muł nie przypominają kosmetyków o aksamitnej konsystencji, pięknym zapachu i kolorze, ale użyte w zabiegach kosmetycznych nie tylko dodają urody, ale łagodzą skórne dolegliwości. W tych nieatrakcyjnych mazidłach kryje się duża siła. Zawierają wiele minerałów oraz pierwiastków śladowych potrzebnych naszej skórze. Zabiegi z użyciem darów ziemi mają w sobie coś z rytuału, wymagają czasu, poddania się nastrojowi, skupienia na potrzebach własnego ciała. Powrót do natury, wykorzystywanie jej bogactw to w kosmetyce trend równoległy do fascynacji nowoczesnymi technologiami. Natura to alternatywa dla surowców syntetycznych czy zwierzęcych. Surowce syntetyczne bywają przyczyną alergii, pozyskiwanie zaś surowców kosztem cierpienia zwierząt jest niehumanitarne. Szukamy dóbr w ziemi, w oceanach i nie poprawiamy natury, bo poprawiane związki często okazują się przyczyną podrażnień. Od dawna dyskutuje się o bezpieczeństwie niezliczonych związków chemicznych, z którymi stykamy się każdego dnia. Jest wiele doniesień, mniej lub bardziej popartych badaniami, że niektóre substancje używane w kosmetykach masowych mogą gromadzić się w skórze, przenikać w głąb i mieć szkodliwe działanie nie tylko dla urody, ale i zdrowia. I choć często takie doniesienia to efekty wojny producentów o pozycję rynkową, a przede wszystkim o zyski, to jednak naturalne pochodne mineralne przeżywają renesans. Szczególnie że na całym świecie masowe stają się kuracje w ośrodkach SPA, a idea wellness towarzyszy próbie odreagowania stresów codzienności. Glinki są hitem Argilloterapia, czyli leczenie glinkami, jest znana na całym świecie, stosują lepsze oczyszczanie ze szkodliwych cząstek. Oczyszczanie dotyczy metali ciężkich, wolnych rodników, pestycydów, herbicydów, bakterii, wirusów, pleśni. Ze względu na różnorodne zabarwienie wykorzystuje się glinki do podbarwi więcej »

Efektywniejsze ogniwa słoneczne Naukowcy z Uniwersytetu Stanford twierdzą, że sekret wydajności ogniw solarnych tkwi w grubości warstwy pochłaniającej energię naszej gwiazdy. Z ich badań wynika, że światło zachowuje się inaczej, gdy trafi a na warstwę w ogniwach, gdzie warstwa fotowoltaiczna jest grubości nanometra lub mniejsza. Według badaczy odpowiednie wyliczenie grubości folii może doprowadzić nawet do dziesięciokrotnego wzrostu wydajności ogniwa. Kluczem do sukcesu w dziedzinie energii słonecznej jest utrzymanie światła w kolektorze odpowiednio długo, aby uzyskać z niego maksimum mocy. Im dłużej foton pozostaje w ogniwie, tym większa jest szansa na jego pochłonięcie. Różnice w zachowaniu światła wynikają z jego dwoistej natury - korpuskularno - falowej. Naukowcy ustalili, że najefektywniejszą strukturą do "uwięzienia" światła jest połączenie kilku różnych warstw cienkiej organicznej folii. Te zostały umieszczone między dwoma mate więcej »